Σπασμένα γυαλιά...

Σπασμένα γυαλιά...και το φως της νύχτας καθρεφτίζεται σε κάθε χιλιοστό τους...σπασμένα γυαλιά...και κάθε εκατοστό τους βαθιά μπηγμένο στο απαλό δέρμα...σπασμένα γυαλιά και το απαλό δέρμα μια θάλασσα απο αίμα...βάφει τώρα πια...τα σπασμένα γυαλιά...κάθε μέτρο και κενό...κάθε εκατοστό και πόνος...κάθε χιλιοστό και μοναξια...κενό...πόνος...μοναξιά...και σπασμένα γυαλιά...
Σπασμένα γυαλιά...και το μυαλό τρελαίνεται απο τα αναπάντητα γιατί...πως...πότε...το μυαλό δεν μπορεί να καταλάβει...ποτέ ξανά...σπασμένα γυαλιά...μια ζωή...μια μηχανή...μια παιδικότητα χαμένη...τραγική...βράδια...ατέλειωτα σκοτάδια...ρούχα, αρώματα και χαμένα χάδια...
Σπασμένα γυαλιά και τόση μοναξιά...χαμόγελα, μάτια γλυκά, πρόσωπα ήρεμα...όλα χάθηκαν...όλα κόπηκαν απ τα σπασμένα γυαλιά...
Σπασμένα κόκκινα γυαλιά...στην άσφαλτο κοίτωνται νεκρά...χωρίς τη λάμψη του ουρανού...έξω απ την αυλή του Θεού...Σπασμένα αιματοβαμμένα ήταν τα γυαλιά και όλα έμοιαζαν...τόσο δυνατά...ο πόνος ο μεγάλος κρύβεται σαν μικρό παιδί...κρύβεται και περιμένει μια αδύναμη στιγμή...να καρφώσει το μαχαίρι...να σε πιάσει απ το χέρι...να σε ρίξει πάλι ξανά...στα σπασμένα γυαλιά...
Μια ιστορία που δεν τελειώνει...ένα κλάμμα που δεν λυτρώνει...ένα φονικό που σκοτώνει...
Σπασμένα γυαλιά, μαζεμένα πρόχειρα στην άκρη...σκουπισμένα...μουδιασμένα απ τον πόνο και το δάκρυ...σπασμένα γυαλιά...τώρα πεταμένα...σε μια άκρη του μυαλού ναυαγισμένα...
Σπασμένα γυαλιά απο χρόνια παρατημένα...σπασμένα γυαλιά απ τη βροχή και το βοριά ξεπλυμμένα...σπασμένα γυαλιά...όχι πια αιματοβαμμένα...σπασμένα γυαλιά πια στρογγυλεμένα...σπασμένα γυαλιά...τόσο ακριβοπληρωμένα...σπασμένα γυαλιά...τόσα δάκρυα και αίμα...σπασμένα γυαλιά....στους διαδρόμους του μυαλού τώρα αφημένα...
Ίσως να ζητάς πολλά...ίσως μια ζωή, μια αγκαλιά να μην αξίζουν στη μοναξιά...ίσως πάλι τα σπασμένα γυαλιά...μια εικόνα μοναχά...ένας θάνατος χαμένος...μια απώλεια ανύπαρκτη...ένα άρωμα, ένα χρώμα, μια αγκαλιά...που δεν ταίριαζε στην μοναξιά...
Σπασμένα γυαλιά...με αίμα ποτισμένα...σπασμένα γυαλιά...τώρα πια στρογγυλεμένα...

Η φλόγα της ζωής...

Η ζωή, μοιάζει με τη φλόγα ένος κεριού...τόσο ασταθης,τόσο μικρή, τόσο φωτεινή, τόσο ζεστή...Υπάρχουν στιγμές που εύχεσαι να μην είχες γεννηθεί ποτέ...στιγμές που εύχεσαι να μην είχεσ ανάψει ποτέ αυτό το κερί...
Η φλόγα του σταθερή στην αρχή, μεγάλη, χαρίζει ζεστασιά και φως ...η ζωή ξεκινά γεμάτη όνειρα και ελπίδες, γεμάτη όρεξη και αγάπη γι αυτό που κάνει...μόνο λίγο , λίγο στάζει το κερί και σε καίει...μόνο λίγο, λίγο χάνεις τις ελπίδες...όμως η καύση είναι απαραίτητη για τη συνέχεια της ζωής και όταν τελικά το κερί έχει στάξει πολύ αρχίζει και τρεμοπαίζει...και νομίζεις πως θα σβήσει αλλά αυτό επιμένει με μια πιο αδύναμη εξωτερικά φλόγα...υπάρχουν όμως πάντα τρόποι για να δυναμώσει...τα πλήγματα στη ζωή είναι πολλά...ξυπνάς και πρέπει να είσαι έτοιμος για οποιοδήποτε τρεμόπαιγμα...ακόμα και αυτό που μπορεί να σε σβήσει...εσύ όμως ενώ το ξέρεις...συνεχίζεις να ζεις...επιμένεις χωρίς πολλές φορές να ξέρεις το γιατί...είναι η εσωτερική δύναμη του κεριού που σε βοηθά...είναι ένα χαμόγελο...ένα βλέμμα...μια ζεστασιά...και τότε εσύ τρεμοπαίζεις όλο και λιγότερο...κάθε στιγμή και περισσότερο οξυγόνο σου προσφέρεται και συ το καταναλώνεις αχόρταγα...θέλεις να ζήσεις...ακόμα κι έτσι...δεν θες να σβήσει η φλόγα του κεριού...συνέχεια στάζουν επάνω σου καυτά κομμάτια και σε πονάνε...και συ, εκεί...επιμένεις στη ζωή....
Και τότε ξαφνικά...έρχεται η μέρα που το φυτίλι τελειώνει...που το οξυγόνο δεν φτάνει πια για να σε κρατήσει ζωντανό...και τότε αναπάντεχα...αβίαστα...η φλόγα σιγοσβήνει...και συ σκέφτεσαι όλα τα καψίματα...όλες τις σταθερές στιγμές και τα νιώθεις τόσο οικεία γιατί τότε τα νιώθεις ανάμεικτα...νιώθεις πόνο γι αυτό που χάνεις...και χαρά γι αυτό που συναντάς...δάκρυα φτάνουν στα μάτια σου, όπως οι τελευταίες καυτές σταγόνες του κεριού...και ενώ εκείνο σβήνει απλώνοντας γύρω σου τον πόνο, τα δάκρυα και ένα..."ζωή, σ αγάπησα" και τότε στο τελευταίο σου δευτερόλεπτο συννειδητοποιείς πόσο τυχερός είσαι που έζησες...πόσο πολύτιμο δώρο σου προσφέρθηκε...τα μάτια σου κλείνουν απαλά...και τα χείλη σου μένουν μισάνοιχτα...στεγνα...και το σκοτάδι που άφησε πίσω της η φλόγα τα σκεπάζει όλα...και συ ηρεμείς...απο κάθε κάψιμο, κάθε τρεμόπαιγμα...ηρεμείς...μέχρι να αρχίσουν όλα απο την αρχή...μέχρι να ξανα ανάψει το κερί...

Το όνειρο...

Είδα ένα όνειρο, είδα την ψυχή μου να περπατάει σε ένα δρόμο γεμάτο λουλούδια με τον ήλιο να φωτίζει κάθε της βήμα...τον άνεμο να παρασύρει μια γλυκιά μελωδία, ένα κουδούνισμα...δεν κράτησε για πολύ...σύντομα τα λουλούδια μετατράπηκαν σε μαχαίρια κοφτερά που σε κάφε βήμα έκοβαν βαθιά την ψυχή μου...ο ήλιος κρύφτηκε φοβισμένος πίσω απ τη σελήνη και τότε μια λέξη επικράτησε...μοναξιά...ο αέρας δυνάμωσε και το κουδούνισμα έγινε βουητό...δυνατό, που ενοχλούσε την ψυχη μου...άρχισε να τρέχει γρήγορα, σκορπώντας αίμα γύρω της...σκόνταφτε έπεφτε μάτωνε...πάντα όμως συνέχιζε με το κεφάλι ψηλά...κι ας έτρεχαν τα δάκρυα ακατάπαυστα...το ωραίο της γαλάζιο φόρεμα είχε γίνει κόκκινο...σκούρο κόκκινο...βαμμένο απ το αίμα της...κι όμως συνέχιζε να τρέχει να ξεφύγει απ τη βασσίλισα, δικτάτορα Μοναξιά...παραπατούσε στους διαδρόμους του μυαλού μου...ζητούσε βοήθεια βουβά...τα δάκρυα της ικέτευαν για μια αγκαλιά...ΚΑΝΕΙΣ και η μοναξιά να μεγαλώνει...και η ψυχή μου να κλαίει...και να φεύγει...να φεύγει και να κλαίει...να τρέχει, να ματώνει, να ζητάει και κάπου βαθιά μέσα της να ελπίζει...να ελπίζει πως θα πάνε όλα καλά...αλλά η μοναξιά καραδοκούσε σε κάθε γωνιά...και κάθε διάδρομος ήταν γεμάτος καρφιά,γυαλιά,κομμάτια μιας καρδιάς που δεν υπάρχει πια...και θέλει μαζί της και την ψυχή μου...να πεθάνουν μαζί...
Η ψυχή όμως δεν είναι έτοιμη να παραδοθεί...όχι...ελπίζει πως θα ζήσει...ελπίζει πως μπορεί...

Ο φοίνικας...

Λίγες ζεστές ηλιαχτίδες φωλιάζουν μέσα στο ασφθκτικά κλειστό δωμάτιο ζεσταίνοντας ή προσπαθώντας να ζεστάνουν το ακίνητο, σχεδόν νεκρικά ακίνητο κορμί σου.
Μεσα στο δωμάτιο βασσιλέυει ,μόνο ένας μονότονος ήχοσ...ένας ήχος ηλεκτρικός που σε κάθε του χτύπο σκοτώνει οτιδήποτε όμορφο και χαρίζει απλόχερα καυτά δάκρυα στο πρόσωπο μου...δάκρυα που καίνε τα μάγουλα μου...
Περίεργο ένας τόσο παγωμένος,ηλεκτρονικός ήχος, θανάσιμα μονότονος ήχος να προκαλεί τόσο μεγάλη απόγνωση...προκαλεί τόσο πόνο...τελικάτώρα καταλαβαίνω γιατί πάντα έλεγες πως είσαι άνθρωπος των άκρων...
Μήπως πριν λίγες μόνο μέρες δεν ήταν που περπατούσες στο πλάι μου, μου κρατούσες τρυφερά το χέρι και μου χαμογελούσες με κείνο το τόσο ζεστό χαμόγελο σου που το ένιωθα να ζεσταίνει την παγωμένη νεκρή μέχρι τώρα ζωή...καρδιά...ψυχή μου; Και τώρα...τώρα...το τώρα με πονάει...το τώρα μου στερεί τη ζεστασιά...ζεστασιά που τα δύσμοιρα μάτια μου προσπαθούν να καλύψουν με τα καυτά δάκρυα...ζεστασιά...κενό...
Τώρα τα μεγάλα καστανά μάτια σου παραμένουν ερμητικά κλειστά...παραμένουν καλά κλεισμένα...σφαλισμένα πίσω απ τα βλεφαρα σου...λες και φοβούνται τις αδιάκριτες ηλιαχτίδες που τρυπώνουν απ τη γωνιά του παραθύρου...ηλιαχτίδες που κάποτε λάτρευαν...τι συνέβει στα μάτια σου;
Τώρα τα άλλοτε κόκκινα χείλη σου...τα άλλοτε απαλά, υγρά, κόκκινα χείλη...αυτά που λάτρευαν να χαμογελούν και να αποκαλύπτουν το γλυκό σου χαμόγελο...αυτά τα χείλη τώρα παραμένουν σφιχτά δεμένα μεταξύ τους...λες και είχαν να ανταμώσουν πολύ καιρό...φίλοι καλοί...εραστές που χάθηκαν σε μια στιγμή και τώρα μένουν ενωμένοι...ενωμένοι για πάντα...τι συνε΄βει στα χείλη σου...
Τώρα η πάντα φωτεινή επιδερμίδα σου...το απαλό δροσερό σου δέρμα...έχει πάρει το χρώμα του νεκρού...του φρέσκου νεκρού...χλωμό...κίτρινο...παγωμένο χρώμα...παγωμένο και λευκό όπως τα χέρια μου τώρα που πάντα τα τρίβω ανήσυχα λες και κρατάω το λυχνάρι ανάμεσα τους και περιμένω να βγει το τζίνι...να του ζητήσω να σε φέρει πίσω...τι συνέβει στο δέρμα σου;
Δέρμα γεμάτο πληγές...πληγές που αργούν να θρέψουν...σκησμένα κομμάτια απ όπου σταλάζει το αίμα...όχι άλλο αίμα...
Μα...τι είναι όλα αυτά...σφαλισμένα, φοβισμένα μάτια...σφιχτά κλεισμένα,σαν εραστές που ξανα αντάμωσαν χείλη...δέρμα με πληγές κόκκινες και υγρές, λευκό και παγωμένο...τι σου συνέβει μάτια μου;
Οι διαδρόμοι του μυαλού μου ίδιοι με διαδρόμους φρενοκομείου όπου κυριαρχεί η παράνοια...τη μια στιγμή σκέφτομαι τα περασμένα, την άλλη σκέφτομαι εσένα...ακούω μέχρι και τη φωνή σου ξέρεις...τότε που μου έλεγες σ αγαπώ και ένιωθα όλο τον κόσμο γύρω μου πιο φωτεινό...Και μετά υπάρχουν στιγμές που ζω στην πραγματικότητα, στο τώρα..στο τώρα που εσύ ακροβατείς στο σκοινί της ζωής...και κεινο, τρέμει τόσο...τόσο που σε κάνει να νιώθεις την λαχανιασμένη,παγωμένη ανάσα του θανάτου στο λαιμό σου...και συ να ακροβατείς....
Νιώθω τόσο λίγη...τόσο αδύναμη να σε προστατέψω...νιώθω πως μια αγκαλιά...ένα ψιθυριστό σ αγαπάω...μια ζεστή ματιά δεν φτάνουν για σενα...
Αχ, αχ και να μουν φοίνικας...να τραγουδήσω ένα γλυκό τραγούδι και να χύσω τα πολίτιμα ζαφειρένια δάκρυα στις πληγές σου...να τις γιατρέψω μ αυτά...και έπειτα ας καώ στις φλόγες μου...μου φτάνει που θα αναγεννηθείς εσύ απ τις στάχτες...
Μόνο να ξέρω πως τα καστανά σου μάτια συναντούν ξανά, άφοβα, τις ξανθές ηλιαχτίδες...πως τα κόκκινα σου χείλη χαμογελούν χαρίζοντας ζωή ξανά...να ξέρω πως τίποτα δεν έχει μείνει να θυμίζει αυτό το κυνηγητό σου...ακροβατώντας με το θάνατο....
Συγνώμη μωράκι μου που δεν μπορώ να γίνω φοίνικας...συγνώμη μωράκι μου που το μόνο που μπορώ να σου δώσω είναι μια αγκαλιά, ένα φιλί και ένα σ αγαπάω....νιώθω τόσο ανίσχυρη...τόσο μόνη...πάντα εσύ ήσουν ο δυνατός...σε παρακαλώ μη με κατηγορήσεις για την αδυναμία μου...το ξέρεις πως εσύ ήσουν ο δυνατός...μακάρι να ήμουν εγώ εκεί που είσαι...μακάρι να έπαιζα εγώ με το θάνατο αυτό το άνισο, άδικο κυνηγητό....μακάρι....
Συγνώμη.....συγνώμη............................συγνώμη.....

Μη φοράτε πράσινα σταράκια!

Μη...μη παιδί μου φοράς πράσινα σταράκια!
Είναι δείγμα εγκληματία...
Μη...μη παιδί μου φοράς πράσινα σταράκια!
Θα σε πιάσουν με τη μία...
Μη...μη παιδί μου φοράς πράσινα σταράκια!
είναι πουτάνα η κοινωνία...
Μη...μη παιδί μου φοράς πράσινα σταράκια!
είναι δείγμα εγκληματία...
Μη...μη παιδί μου φοράς πράσινα σταράκια!
Κάθε βραδιά που θα περνά θα βλαστημάς...
Μη...μη παιδί μου φοράς πράσινα σταράκια!
Κι ο Πολύδωρας θα λέει "να με συμπαθάς..."
Μη...μη παιδί μου φοράς πράσινα σταράκια!
Θα το ξέρει όλη η Ελλάδα και η Κύπρος πως είσαι αθώος...
Μη...μη παιδί μου φοράς πράσινα σταράκια!
Εδώ είναι φυλακή...δεν θα σαι για πολύ σώος...
Μη...μη παιδί μου φοράς πράσινα σταράκια!
Ο εισαγγελέας δεν ακούει τις ειδήσεις...
Μη...μη παιδί μου φοράς πράσινα σταράκια!
Θα μείνεις για πάντα κρατημένος στις παραισθήσεις...
Μη...μη παιδί μου φοράς πράσινα σταράκια!
Και η ζωή σου θα είναι πιο ωραία...
Μη...μη παιδί μου φοράς πράσινα σταράκια!
Και θα σ αφήσουν να φύγεις...χωρίς καμιά σφαίρα "μοιραία"...
Μη...μη παιδί μου φοράς πράσινα σταράκια!
Είναι δείγμα εγκληματία...
Μη...μη παιδί μου φοράς πράσινα σταράκια!
Κι ας το ξέρει όλη η κοινωνία...
Μη...μη παιδί μου φοράς πράσινα σταράκια!
Θα σε καταδικάσει η εισαγγελεία...
Μη...με παιδί μου φοράς πράσινα σταράκια!
Είναι δείγμα εγκληματία....


Για το παιδί με τα πράσινα σταράκια....

Πιάσε το χέρι μου...

Πιάσε το χέρι μου και πάρε με απο δω, κόμπο τον κόμπο έχω υφάνει το σκοινί μου...
πιάσε το χέρι μου και πάρε με απο δω, κάποια βραδιά που θα κρεμάσω τη ζωή μου...

Αυτό είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που ακούστηκε μέσα απ την εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου "Αλ τσαντίρι νιουζ"। Τραγούδι που έγραψε ο 20χρονος Χρήστος που βρίσκεται σ' ένα απ τα λεγόμενα σωφρονιστικά ιδρύματα!Γιατί; Γιατί ένα παιδί 20ετών με όλη τη ζωή μπροστά του να βρίσκεται ανάμεσα σε ανθρώπους και καταστάσεις και να βιώνει συναισθήματα αυτολύπησης,κατάθλιψης,εξαθλίωσης ενώ άλλα παιδιά στα 20τους αναρωτιούνται που να πάνε διακοπές το καλοκαίρι και αν θα περάσουν όλη την εξεταστική; Είναι άδικο δεν είναι; Αλλά θα μου πεις...τι είναι άδικο; Άδικο δεν είναι και όταν πεθαίνουν εκατομμύρια για να "σωθούν" δύο και τρεις...άδικο δεν είναι όταν η ζωή σκλαβώνεται και καλουπώνεται σύμφωνα με τα πρέπει και τα μη της εκάστοτε κοινωνίας; Άδικο δεν είναι ο Χρήστος να μην ψάχνει ξενοδοχείο στη Σαντορίνη;
Ένας άνθρωπος πάντα κάνει κάποιο λάθος...κανένας μας δεν μεγάλωσε,μεγαλώνει και θα μεγαλώνει χωρίς λάθη। Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους και κανένας δεν μπορεί να απαγορέψει την υπαρξη τους। Λάθος εξάλλου είναι ό,τι απομένει αν απ την πραγματικότητα αφαιρέσεις τα πρέπει...
Πραγματικά όμως αξίζει σ αυτό το παιδί να ζει σ αυτό το "κολαστήριο των ψυχών" όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει το υποτιθέμενο "σωφρωνιστικό ίδρυμα" όπου βρίσκεται; Του αξίζει να βρίσκεται εκεί τη στιγμή που οι μεγαλομέτοχοι της JP Morgan κυκλοφορούν ελεύθεροι και ανεμπόδιστοι να στήσουν την επόμενη κομπίνα τους και να κατακρεουργήσουν τις τσέπες του λαού, ζητώντας στο τέλος και τα ρέστα για την ψυχική οδύνη; Του αξίζει να βρίσκεται εκεί τη στιγμή που το δικαστικό κύκλωμα σαπίζει και οι διεφθαρμένοι δικαστές έχουν ξεπεράσει τα όρια κάθε προηγουμένου; Του αξίζει να βρίσκεται εκεί όταν δεν φτάνουν χιλιάδες Ουγκώ για να γράψουν στους "άθλιους" τη βρωμιά και την υποκρισία της πολιτικής; Του αξίζει να βρίσκεται εκεί όταν ο ελληνικός λαός εθελοτυφλεί μπροστά στην αναλγησία της πολιτικής; Του αξίζει να βρίσκεται εκεί και να κάνει παρέα στον κάθε ένα στυγνό εγκληματία του κόσμου μας; Του αξίζει;
Ένα παιδί ευαίσθητο...που έχουν καταπατηθεί όλα τα δικαιώματα του ως άνθρωπος επειδή έκανε ένα λάθος...και δεν το ξέρω ποιο είναι...ξέρετε γιατί; Γιατί ο Χρήστος φοβόταν. Φοβόταν πως αν μάθαιναν οι φύλακες ποιος έστειλε όλα αυτά στο "αλ τσαντίρι νιουζ" η ζωή του θα γινόταν χειρότερη...και η κόλαση θα ήταν παράδεισος γι αυτόν...

Πιάσε το χέρι μου και πάρε με απο δω...κόμπο τον κόμπο έχω υφάνει το σκοινί μου...
πιάσε το χέρι μου και πάρε με απο δω...κάποια βραδιά που θα κρεμάσω...
τη ζωή μου...

Για τον Χρήστο...και κάθε Χρήστο εκεί έξω...

και το μετά...

Έχουν περάσει δέκα χρόνια απο τότε...Δεν είμαι πλέον 22 χρονών και συ δεν είσαι εδώ...Δεν είσαι εδώ και η απουσία σου με πληγώνει πιο πολύ κι απ το να μου κάρφωναν ένα μαχαίρι στην καρδιά...Στα χέρια μου κρατώ τη στάχτη σου...σ' έφερα στο αγαπημένο μας μέρος...Έτοιμη...Ετοιμη να σ αφήσω ελέυθερο...
Ανεβαίνω στα βράχια...εκεί που παίζαμε όταν ήμαστε παιδιά...και...σ αφήνω ελεύθερο...
Τα μάτια μου έχουν στερέψει απο δάκρυα τα τελευταία δέκα χρόνια..."Σ αγαπώ.." ψιθυρίζω και ορκίζομαι πως σ άκουσα να μου το λες και εσύ...Είμαι πλέον σίγουρη για το τι πρέπει να κάνω...
Βρίσκομαι στην άκρη του γκρεμού...κάτω μου απλώνονται μίλια θάλασσας...μίλια ελευθερίας...
Το αεράκι παρασύρει τα μαλλιά μου...και το τελευταίο δάκρυ...ο τελευταίος πόνος κυλάει τώρα στο πρόσωπο μου...
Κάνω ένα βήμα και...
καθώς πέφτω είμαι ευτυχισμένη...νιώθω το κορμί μου βαρύ...σαν ατσάλι...να πέφτει και να γίνεται χίλια κομμάτια πάνω στα βράχια...Εγώ όμως είμαι ευτυχισμένη...
Η ψυχή μου...είναι τώρα με τη δική σου...με βλέπεις να έρχομαι απο μακριά και μου χαμογελάς..."σε περίμενα..." μου λες και με πιάνεις απ τη μέση..."σε περίμενα να περπατήσουμε ξανά μαζί στην ακροθαλασσιά...να ακούσουμε το τραγούδι...να μιλήσουμε χαμηλόφωνα..."Σ αγαπώ..."λέω και νιώθω τόσο ευτυχισμένη...
Και έτσι σφιχταγκαλιασμένες, οι ψυχές μας...θα χορεύουν για πάντα...το βαλς της ζωής...

Τι όμορφη νύχτα...

Τι όμορφη νύχτα...τι υπέροχος ουρανός...όλα τόσο τέλεια πλασμένα,όλα τόσο τέλεια ταιριαστά...σαν εμάς...εγώ και εσύ περπατάμε ή μάλλον ονειροβατούμε στην ακροθαλασσιά...η ψυχή μου και η ψυχή σου χορεύουν σφιχταγκαλιασμένες το βαλς της ζωής...το χέρι σου με κρατάει απ τους ώμους...ενώ το δικό μου έχει γλιστρήσει πιο χαμηλά...στη μέση σου...ο ήχος των κυμμάτων είναι τώρα θεσπέσιο τραγούδι...και ο ψιθυρος της φωνής σου...λαλιά πολύ καλού τραγουδιστή...μιλάμε χαμηλόφωνα...σχεδόν ψιθυριστά...δεν θέλουμε να ξυπνήσουμε την πλάση...φοβόμαστε πως θα ξυπνήσουμε και μεις αν μιλήσουμε πιο δυνατά...θα ξυπνήσουμε απ αυτό το υπέροχο όνειρο που λέγεται ζωή...τα χείλη σου σχεδόν ακουμπάνε στο αυτί μου όταν μου ψιθυρίζεις εκείνο το πρώτο "Σ αγαπώ"...
Ξαφνικά για μένα ο κόσμος αλλάζει!Τα άστρα λάμπουν πιο δυνατά και το φεγγάρι,κρυμμένο ως τώρα βγαίνει και φωτίζει τα χλωμά σου μάτια...σε κοιτάω θαραλλέα και δακρυσμένη με τη φωνή μου να σπάει ψιθυρίζω, "και γω σ αγαπάω..."
Με σφίγγεις στην αγκαλιά σου και όλα γύρω μου μετατρέπονται σε μια πανδαισία χρωμάτων...μπλε...κίτρινο...μαύρο...ασημί...όλα ανακατεύονται στο μυαλό μου και η μυρωδιά της κολόνιας σου μου φέρνει στο μυαλό τα χρόνια που περάσαμε μαζί...μέσα απ τους λυγμούς μου σου λέω σ αγαπώ και τότε λυγίζεις και συ...δεν είμαι πια θυμωμένη...το μόνο που έχει μείνει στην καρδιά μου είναι...πόνος..."Σ αγαπάω...δεν θέλω να σε χάσω..."σου λέω κοιτώντας σε στα μάτια...
Τα χείλη μου τρέμουν...οι ανάσα μου έχει κοπεί...τα μάτια μου μουτζουρώθηκαν καθώς τα δάκρυα χάραζαν δρόμους στα μάγουλα μου...
Με κοιτάς με τα δικά σου απελπισμένα μάτια και ενώ τα δάκρυα είχαν αρχίσει να τρέχουν και σε σένα με φιλάς...με φιλάς όπως την πρώτη φορά...
Το πάθος μας παρασύρει...τα δάκρυα παύουν...πέφτουμε στην άμμο και το μόνο που υπάρχει πλέον είναι...εγώ για σένα και εσύ για μένα...
Το πρώτο φως του ήλιου μας βρίσκει γυμνούς...αγκαλιασμένους, αγαπημένους...είχα αποκοιμηθεί ακούγοντας την ανάσα σου...νιώθοντας την καρδιά σου...
Ξυπνάω τρομαγμένη...προσπαθώ να σε ξυπνήσω αλλα μάταια...αρχίζω να κλαίω και τα δάκρυα μου πέφτουν καυτά πάνω στο ακούνητο στήθος σου...αρχίζω να σε ταρακουνάω βίαια φωνάζοντας πως σ αγαπάω...πως σε χρειάζομαι...πως χωρίς εσένα πεθαίνω και εγώ...
Ξαφνικά σε νιώθω...κρύο...παγωμένο...σε παίρνω στην αγκαλιά μου και κλαίω βουβά...οι δρόμοι έχουν γίνει χαρακιές στα μάγουλα μου...στην ψυχή μου...κλαίω για πολύ ώρα...
Θεέ μου...αν ήξερα πως αυτό ήταν το τελευταίο σου βράδυ...θα σ' έπαιρνα αγκαλιά...θα σε φιλούσα και θα σου έλεγα χίλιες και παραπάνω φορές πόσο σ αγαπάω...Αν ήξερα πως ήταν το τελευταίο σου βράδυ...θα απομνημόνευα κάθε σου κίνηση...θα μάζευα κάθε σου δάκρυ...θα σταματούσα το χρόνο για μας...

Γαλάζιες Οπτασίες

Γαλάζιες οπτασίες γεμισε ξανά η καρδιά μου...όνειρα παιδικά και αβίαστα...γλυκά...με μυρωδιά βατόμουρου...γαλάζιες οπτασίες βρίσκονται τώρα στην ψυχή μου...νύχτες φεγγαρόλουστες...βράδια αξημέρωτα...και το πρώτο φιλί...με γεύση απο θάλασσα...γαλάζιες οπτασίες χτυπούν ξανά την πόρτα των αναμνήσεων στους διαδρόμους τους μυαλού...τρέχουν ξέφρενες και χορεύουν μπροστά στα μάτια μου...επίδοξες χορεύτριες της ίδιας της ζωής...γαλάζιες οπτασίες που απλά ζητούν μια παρηγοριά...ένα χάδι...ένα βράδυ...ένα φιλί...ένα βατόμουρο και θα ξανα γίνουν πραγματικές...
Γαλάζιες οπτασίες τόσο όμορφες και μακρινές...το παρελθόν περνά...το παρόν είναι εδώ και το μέλλον που θα ρθει θα είναι ο συνδυασμός τους...μα οι γαλάζιες οπτασίες πέθαναν πια...κοίτωνται νεκρές στα βάθη της καρδιάς και τα δάκρυα τη ψυχής δεν φτάνουν για να τις αναστήσουν...
Παραμένουν οπτασίες...παρελθόν και μέλλον μου συννάμα...διπλή προσευχή και υπόσχεση...
Και όλα...να μετατρέπονται...σε γαλάζιες οπτασίες...