Η φλόγα της ζωής...

Η ζωή, μοιάζει με τη φλόγα ένος κεριού...τόσο ασταθης,τόσο μικρή, τόσο φωτεινή, τόσο ζεστή...Υπάρχουν στιγμές που εύχεσαι να μην είχες γεννηθεί ποτέ...στιγμές που εύχεσαι να μην είχεσ ανάψει ποτέ αυτό το κερί...
Η φλόγα του σταθερή στην αρχή, μεγάλη, χαρίζει ζεστασιά και φως ...η ζωή ξεκινά γεμάτη όνειρα και ελπίδες, γεμάτη όρεξη και αγάπη γι αυτό που κάνει...μόνο λίγο , λίγο στάζει το κερί και σε καίει...μόνο λίγο, λίγο χάνεις τις ελπίδες...όμως η καύση είναι απαραίτητη για τη συνέχεια της ζωής και όταν τελικά το κερί έχει στάξει πολύ αρχίζει και τρεμοπαίζει...και νομίζεις πως θα σβήσει αλλά αυτό επιμένει με μια πιο αδύναμη εξωτερικά φλόγα...υπάρχουν όμως πάντα τρόποι για να δυναμώσει...τα πλήγματα στη ζωή είναι πολλά...ξυπνάς και πρέπει να είσαι έτοιμος για οποιοδήποτε τρεμόπαιγμα...ακόμα και αυτό που μπορεί να σε σβήσει...εσύ όμως ενώ το ξέρεις...συνεχίζεις να ζεις...επιμένεις χωρίς πολλές φορές να ξέρεις το γιατί...είναι η εσωτερική δύναμη του κεριού που σε βοηθά...είναι ένα χαμόγελο...ένα βλέμμα...μια ζεστασιά...και τότε εσύ τρεμοπαίζεις όλο και λιγότερο...κάθε στιγμή και περισσότερο οξυγόνο σου προσφέρεται και συ το καταναλώνεις αχόρταγα...θέλεις να ζήσεις...ακόμα κι έτσι...δεν θες να σβήσει η φλόγα του κεριού...συνέχεια στάζουν επάνω σου καυτά κομμάτια και σε πονάνε...και συ, εκεί...επιμένεις στη ζωή....
Και τότε ξαφνικά...έρχεται η μέρα που το φυτίλι τελειώνει...που το οξυγόνο δεν φτάνει πια για να σε κρατήσει ζωντανό...και τότε αναπάντεχα...αβίαστα...η φλόγα σιγοσβήνει...και συ σκέφτεσαι όλα τα καψίματα...όλες τις σταθερές στιγμές και τα νιώθεις τόσο οικεία γιατί τότε τα νιώθεις ανάμεικτα...νιώθεις πόνο γι αυτό που χάνεις...και χαρά γι αυτό που συναντάς...δάκρυα φτάνουν στα μάτια σου, όπως οι τελευταίες καυτές σταγόνες του κεριού...και ενώ εκείνο σβήνει απλώνοντας γύρω σου τον πόνο, τα δάκρυα και ένα..."ζωή, σ αγάπησα" και τότε στο τελευταίο σου δευτερόλεπτο συννειδητοποιείς πόσο τυχερός είσαι που έζησες...πόσο πολύτιμο δώρο σου προσφέρθηκε...τα μάτια σου κλείνουν απαλά...και τα χείλη σου μένουν μισάνοιχτα...στεγνα...και το σκοτάδι που άφησε πίσω της η φλόγα τα σκεπάζει όλα...και συ ηρεμείς...απο κάθε κάψιμο, κάθε τρεμόπαιγμα...ηρεμείς...μέχρι να αρχίσουν όλα απο την αρχή...μέχρι να ξανα ανάψει το κερί...