Ο φοίνικας...

Λίγες ζεστές ηλιαχτίδες φωλιάζουν μέσα στο ασφθκτικά κλειστό δωμάτιο ζεσταίνοντας ή προσπαθώντας να ζεστάνουν το ακίνητο, σχεδόν νεκρικά ακίνητο κορμί σου.
Μεσα στο δωμάτιο βασσιλέυει ,μόνο ένας μονότονος ήχοσ...ένας ήχος ηλεκτρικός που σε κάθε του χτύπο σκοτώνει οτιδήποτε όμορφο και χαρίζει απλόχερα καυτά δάκρυα στο πρόσωπο μου...δάκρυα που καίνε τα μάγουλα μου...
Περίεργο ένας τόσο παγωμένος,ηλεκτρονικός ήχος, θανάσιμα μονότονος ήχος να προκαλεί τόσο μεγάλη απόγνωση...προκαλεί τόσο πόνο...τελικάτώρα καταλαβαίνω γιατί πάντα έλεγες πως είσαι άνθρωπος των άκρων...
Μήπως πριν λίγες μόνο μέρες δεν ήταν που περπατούσες στο πλάι μου, μου κρατούσες τρυφερά το χέρι και μου χαμογελούσες με κείνο το τόσο ζεστό χαμόγελο σου που το ένιωθα να ζεσταίνει την παγωμένη νεκρή μέχρι τώρα ζωή...καρδιά...ψυχή μου; Και τώρα...τώρα...το τώρα με πονάει...το τώρα μου στερεί τη ζεστασιά...ζεστασιά που τα δύσμοιρα μάτια μου προσπαθούν να καλύψουν με τα καυτά δάκρυα...ζεστασιά...κενό...
Τώρα τα μεγάλα καστανά μάτια σου παραμένουν ερμητικά κλειστά...παραμένουν καλά κλεισμένα...σφαλισμένα πίσω απ τα βλεφαρα σου...λες και φοβούνται τις αδιάκριτες ηλιαχτίδες που τρυπώνουν απ τη γωνιά του παραθύρου...ηλιαχτίδες που κάποτε λάτρευαν...τι συνέβει στα μάτια σου;
Τώρα τα άλλοτε κόκκινα χείλη σου...τα άλλοτε απαλά, υγρά, κόκκινα χείλη...αυτά που λάτρευαν να χαμογελούν και να αποκαλύπτουν το γλυκό σου χαμόγελο...αυτά τα χείλη τώρα παραμένουν σφιχτά δεμένα μεταξύ τους...λες και είχαν να ανταμώσουν πολύ καιρό...φίλοι καλοί...εραστές που χάθηκαν σε μια στιγμή και τώρα μένουν ενωμένοι...ενωμένοι για πάντα...τι συνε΄βει στα χείλη σου...
Τώρα η πάντα φωτεινή επιδερμίδα σου...το απαλό δροσερό σου δέρμα...έχει πάρει το χρώμα του νεκρού...του φρέσκου νεκρού...χλωμό...κίτρινο...παγωμένο χρώμα...παγωμένο και λευκό όπως τα χέρια μου τώρα που πάντα τα τρίβω ανήσυχα λες και κρατάω το λυχνάρι ανάμεσα τους και περιμένω να βγει το τζίνι...να του ζητήσω να σε φέρει πίσω...τι συνέβει στο δέρμα σου;
Δέρμα γεμάτο πληγές...πληγές που αργούν να θρέψουν...σκησμένα κομμάτια απ όπου σταλάζει το αίμα...όχι άλλο αίμα...
Μα...τι είναι όλα αυτά...σφαλισμένα, φοβισμένα μάτια...σφιχτά κλεισμένα,σαν εραστές που ξανα αντάμωσαν χείλη...δέρμα με πληγές κόκκινες και υγρές, λευκό και παγωμένο...τι σου συνέβει μάτια μου;
Οι διαδρόμοι του μυαλού μου ίδιοι με διαδρόμους φρενοκομείου όπου κυριαρχεί η παράνοια...τη μια στιγμή σκέφτομαι τα περασμένα, την άλλη σκέφτομαι εσένα...ακούω μέχρι και τη φωνή σου ξέρεις...τότε που μου έλεγες σ αγαπώ και ένιωθα όλο τον κόσμο γύρω μου πιο φωτεινό...Και μετά υπάρχουν στιγμές που ζω στην πραγματικότητα, στο τώρα..στο τώρα που εσύ ακροβατείς στο σκοινί της ζωής...και κεινο, τρέμει τόσο...τόσο που σε κάνει να νιώθεις την λαχανιασμένη,παγωμένη ανάσα του θανάτου στο λαιμό σου...και συ να ακροβατείς....
Νιώθω τόσο λίγη...τόσο αδύναμη να σε προστατέψω...νιώθω πως μια αγκαλιά...ένα ψιθυριστό σ αγαπάω...μια ζεστή ματιά δεν φτάνουν για σενα...
Αχ, αχ και να μουν φοίνικας...να τραγουδήσω ένα γλυκό τραγούδι και να χύσω τα πολίτιμα ζαφειρένια δάκρυα στις πληγές σου...να τις γιατρέψω μ αυτά...και έπειτα ας καώ στις φλόγες μου...μου φτάνει που θα αναγεννηθείς εσύ απ τις στάχτες...
Μόνο να ξέρω πως τα καστανά σου μάτια συναντούν ξανά, άφοβα, τις ξανθές ηλιαχτίδες...πως τα κόκκινα σου χείλη χαμογελούν χαρίζοντας ζωή ξανά...να ξέρω πως τίποτα δεν έχει μείνει να θυμίζει αυτό το κυνηγητό σου...ακροβατώντας με το θάνατο....
Συγνώμη μωράκι μου που δεν μπορώ να γίνω φοίνικας...συγνώμη μωράκι μου που το μόνο που μπορώ να σου δώσω είναι μια αγκαλιά, ένα φιλί και ένα σ αγαπάω....νιώθω τόσο ανίσχυρη...τόσο μόνη...πάντα εσύ ήσουν ο δυνατός...σε παρακαλώ μη με κατηγορήσεις για την αδυναμία μου...το ξέρεις πως εσύ ήσουν ο δυνατός...μακάρι να ήμουν εγώ εκεί που είσαι...μακάρι να έπαιζα εγώ με το θάνατο αυτό το άνισο, άδικο κυνηγητό....μακάρι....
Συγνώμη.....συγνώμη............................συγνώμη.....