Χωρίς Τίτλο 2

Δεν με πειράζουν οι δυσκολίες. Δεν με κουράζει η δουλειά. Όποια δουλειά κι αν είναι.
Δεν στεναχωριέμαι όταν δεν έχω χρήματα. Ξέρω ότι αφού προσπαθώ αργά ή γρήγορα θα έχω τόσα όσα χρειάζομαι για να ζήσω.
Αυτό που με κάνει κομάτια, με κατεδαφίζει κυριολεκτικά, είναι η κατήφεια...η απαισιοδοξία...η μέρα χωρίς χαμόγελο...η γρκίνια.
Ότι συμβαίνει στη ζωή μας- αυτό το έχω μάθει καλά- δεν είναι μόνιμο. Όλα αλλάζουν απ τη μια στιγμη στην άλλη είτε θετικά είτε αρνητικά.
Αυτό που είναι μόνιμο είναι ο θάνατος. Η οριστική απώλεια.
Όταν λοιπόν, περνά μια μέρα χωρίς χαμόγελο, χωρίς αισιοδοξία, είναι για μένα ένας μικρός θάνατος.
Και τότε θρηνώ. Και γίνομαι κομμάτια. Αρνούμαι να ζήσω μια ζωή γεμάτη απο μικρούς θανάτους. Αρνούμαι μετά απο κάθε φορά, απο μια τέτοια στιγμή, να προσπαθώ να επανασυγκοληθώ για να συνεχίσω να αγωνίζομαι γι αυτό που εγώ νομίζω ζωή. Κάθε φορά, χάνω και ένα μικρό κομματάκι απ την ψυχή μου.
Ζωή για μένα είναι να δέχεσαι ότι φέρνει το κύμμα της θάλασσαςκαι αν δεν σου αρέσει να το παλέυεις. Αν σου αρέσει να το γλεντάς. Κι αν δεν παλεύεται, θα 'ρθει το άλλο κύμα να σε πάρει και ίσως να είναι καλύτερα...ή χειρότερα.
Η ομορφιά της ζωής όμως, είναι εδώ ακριβώς. Στις εκπλήξεις. Στην πρόκληση της καθημερινότητας. Ακόμη και οι δυσκολίες έχουν τν ομορφιά τους. Γιατί όταν τις ξεπεράσεις...με όποιο τρόπο...αισθάνεσαι περήφανος. Σαν τον καπετάνιο που σώζει ετο καράβι του απο μια τρικυμία, ενώ ξέρει οτι θα 'ρθει κι άλλη...κι άλλη...κι άλλη...
Μέχρι να έρθει ο θάνατος...
Σας παρακαλώ μη με σκοτώνετε καθημερινά πριν την ώρα μου...