Δεν έχω λόγια...

Ο ήλιος ανατείλει και δύει απ το ίδιο σημείο...φωτίζει και απεγκλωβίζει τους ίδιους τόπους...η θάλασσα αγγίζει και τρέφει τα ίδια σημεία...βρέχει και στεγνώνει στους ίδιους τόπους...
Οι άνθρωποι αλλάζουν...
Απόγευμα Δευτέρας και όλα μοιάζουν μακρινά...η θάλασσα, ο ήλιος, οι άνθρωποι...ξαφνικά κοιτάζω έξω απ το παράθυρο του μεγάλου δυσκίνητου λεωφορείου και βλέπω τη θάλασσα να τρέχει δίπλα μου να με προλάβει...να μου ψιθυρίσει κάτι ακόμα,να ξανα βρέξει τα πόδια μου, να αγαπηθεί ξανά μαζί μου...την κοιτάω κατάματα...ό ήλιος δύει εκείνη την ώρα και για πρώτη φορά τον νιώθω να δακρύζει έτσι όπως βλέπω τις χρυσές του αχτίνες να πέφτουν πάνω στην γαλαζοπράσινη θάλασσα. Νομίζεις πως βρέχει χρυσάφι. Μα είναι παραίσθηση. Ψευδαισθηση. Τίποτα άλλο. Χα...οι άνθρωποι αλλάζουν...
ΒράδυΤρίτης και δεν μπορώ να καταλάβω πως πέρασαν τόσες ώρες σ ένα μόνο δευτερόλεπτο...γιατί...πριν ένα δευτερόλεπτο δεν ήταν που σε κρατούσα στην αγκαλιά μου; Έτσι μου φάνηκε...Νιώθω μόνη...τελικά πολλές φορές δεν έχει σημασία το που, το πότε και το πώς...απλά κάποιες φορές χρειάζεται μόνο μια αγκαλιά...μια αγκαλιά...και ένα φιλί...πόσο μου λείπει ένα φιλί...και ας πέρασε ένα δευτερόλεπτο ή μήπως...ένας αιώνας;
Οι άνθρωποι αλλάζουν...
Κοίτα όμως τον κόσμο αυτό...τον φτιάξαμε εσύ και γώ...και τον αφήσαμε αιώνια βασανισμένο με κανένα λυτρωμό...ακόμα κι αν η θάλασσα προσπαθεί να ξεπλύνει το αίμα...να στεγνώσει το δέρμα...
Οι άνθρωποι αλλάζουν...