Για τον Στέφανο Κοκολογιάννη και τη σύζηγο του...

Το παιδικό σου κλάμα έπαψε και εσύ λυτρώθηκες...το μικροσκοπικό σου κορμάκι απαλάχτηκε απ' τους πόνους και τώρα η μικρή, ανόθευφτη ψυχούλα σου...που της έμελλε να περάσει απ αυτή τη γη και αντιμετωπίσει την ανευθυνότητα κάπιων ...πετάει σαν περιστέρι κατάλευκο στον ουρανό και όλοι οι ουράνιοι άγγελοι τραγουδούν για σένα τραγούδι λυτρωτικό, απαλό...
Νανούρισμα γλυκό, που τα ξερά πια χείλη της μαμάς δεν πρόλαβαν να σου σιγοτραγουδήσουν...ματιά ζεστή και τρυφερή που τώρα τα υγρά μάτια της μαμάς σε ψάχνουν να στη δώσουν...αλλά δεν είσαι εδώ...και η ματιά μετέωρη κενή...πλέει σαν καράβι δίχως προορισμό στη θάλασσα των συναισθημάτων και η καταιγίδα της κατάθλιψης το νικά...το κατατροπώνει, το βυθίζει και τα μάτια ακόμα πιο υγρά...και η κούνια σου άδεια...δώρο της ζωής παρμένο πίσω άγαρμπα...και η κούνια βουβή...ψυχούλα ταξιδευμένη στον ουρανό των αγγέλων...και τα φορμάκια αφόρετα...ήσυχα, απαίσια, ατελείωτα βράδια...και το μπιμπερό στο ντουλάπι...
Δεν θα αγκαλιάσεις ποτέ τη μαμά...δεν θα την φωνάξεις ποτέ μαμά...δεν θα τρέξεις ποτέ στην αγκαλιά του μπαμπά...και όλα ή μάλλον τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά...η θέση σου στο τραπέζι της ζωής θα μείνει για πάντα κενή και κανείς δεν μπορεί να την αναπληρώσει...και κανείς δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του...
Ήρθες σαν το χριστουγεννιάτικο δώρο ενός μικρού παιδιού, που το περίμενει όλο το χρόνο και ανυπομονεί κάτω απ το δέντρο...και όταν επιτέλους το δώρο έρθει το παιδί το αγγιξε και το δώρο έσπασε....και ο πόνος είναι απερίγραπτος...και τα δάκρυα καυτά...και η κούνια κενή...και τα φορμάκια αφόρετα...και τα κλάμματα ανύπαρκτα...και το μπιμπερό στο ντουλάπι...και η μαμά να προσπαθεί να σώσει το καράβι απ την καταιγίδα της κατάθλιψης και να μην μπορεί να κρατηθεί απο σένα...γιατί εσύ άγγελε έφυγες νωρίς...και τώρα πετάς...σε ουρανούς μακρινούς...σε χώρες μαγικές...χωρίς την αγκαλιά της μαμάς...και κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνες...και ΚΑΝΕΙΣ δεν σε νοιάζεται...και η μάνα πονά...
και θα πονά...
γιατί χάθηκες άγγελε...