Το όνειρο...

Είδα ένα όνειρο, είδα την ψυχή μου να περπατάει σε ένα δρόμο γεμάτο λουλούδια με τον ήλιο να φωτίζει κάθε της βήμα...τον άνεμο να παρασύρει μια γλυκιά μελωδία, ένα κουδούνισμα...δεν κράτησε για πολύ...σύντομα τα λουλούδια μετατράπηκαν σε μαχαίρια κοφτερά που σε κάφε βήμα έκοβαν βαθιά την ψυχή μου...ο ήλιος κρύφτηκε φοβισμένος πίσω απ τη σελήνη και τότε μια λέξη επικράτησε...μοναξιά...ο αέρας δυνάμωσε και το κουδούνισμα έγινε βουητό...δυνατό, που ενοχλούσε την ψυχη μου...άρχισε να τρέχει γρήγορα, σκορπώντας αίμα γύρω της...σκόνταφτε έπεφτε μάτωνε...πάντα όμως συνέχιζε με το κεφάλι ψηλά...κι ας έτρεχαν τα δάκρυα ακατάπαυστα...το ωραίο της γαλάζιο φόρεμα είχε γίνει κόκκινο...σκούρο κόκκινο...βαμμένο απ το αίμα της...κι όμως συνέχιζε να τρέχει να ξεφύγει απ τη βασσίλισα, δικτάτορα Μοναξιά...παραπατούσε στους διαδρόμους του μυαλού μου...ζητούσε βοήθεια βουβά...τα δάκρυα της ικέτευαν για μια αγκαλιά...ΚΑΝΕΙΣ και η μοναξιά να μεγαλώνει...και η ψυχή μου να κλαίει...και να φεύγει...να φεύγει και να κλαίει...να τρέχει, να ματώνει, να ζητάει και κάπου βαθιά μέσα της να ελπίζει...να ελπίζει πως θα πάνε όλα καλά...αλλά η μοναξιά καραδοκούσε σε κάθε γωνιά...και κάθε διάδρομος ήταν γεμάτος καρφιά,γυαλιά,κομμάτια μιας καρδιάς που δεν υπάρχει πια...και θέλει μαζί της και την ψυχή μου...να πεθάνουν μαζί...
Η ψυχή όμως δεν είναι έτοιμη να παραδοθεί...όχι...ελπίζει πως θα ζήσει...ελπίζει πως μπορεί...