Πιάσε το χέρι μου...

Πιάσε το χέρι μου και πάρε με απο δω, κόμπο τον κόμπο έχω υφάνει το σκοινί μου...
πιάσε το χέρι μου και πάρε με απο δω, κάποια βραδιά που θα κρεμάσω τη ζωή μου...

Αυτό είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που ακούστηκε μέσα απ την εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου "Αλ τσαντίρι νιουζ"। Τραγούδι που έγραψε ο 20χρονος Χρήστος που βρίσκεται σ' ένα απ τα λεγόμενα σωφρονιστικά ιδρύματα!Γιατί; Γιατί ένα παιδί 20ετών με όλη τη ζωή μπροστά του να βρίσκεται ανάμεσα σε ανθρώπους και καταστάσεις και να βιώνει συναισθήματα αυτολύπησης,κατάθλιψης,εξαθλίωσης ενώ άλλα παιδιά στα 20τους αναρωτιούνται που να πάνε διακοπές το καλοκαίρι και αν θα περάσουν όλη την εξεταστική; Είναι άδικο δεν είναι; Αλλά θα μου πεις...τι είναι άδικο; Άδικο δεν είναι και όταν πεθαίνουν εκατομμύρια για να "σωθούν" δύο και τρεις...άδικο δεν είναι όταν η ζωή σκλαβώνεται και καλουπώνεται σύμφωνα με τα πρέπει και τα μη της εκάστοτε κοινωνίας; Άδικο δεν είναι ο Χρήστος να μην ψάχνει ξενοδοχείο στη Σαντορίνη;
Ένας άνθρωπος πάντα κάνει κάποιο λάθος...κανένας μας δεν μεγάλωσε,μεγαλώνει και θα μεγαλώνει χωρίς λάθη। Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους και κανένας δεν μπορεί να απαγορέψει την υπαρξη τους। Λάθος εξάλλου είναι ό,τι απομένει αν απ την πραγματικότητα αφαιρέσεις τα πρέπει...
Πραγματικά όμως αξίζει σ αυτό το παιδί να ζει σ αυτό το "κολαστήριο των ψυχών" όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει το υποτιθέμενο "σωφρωνιστικό ίδρυμα" όπου βρίσκεται; Του αξίζει να βρίσκεται εκεί τη στιγμή που οι μεγαλομέτοχοι της JP Morgan κυκλοφορούν ελεύθεροι και ανεμπόδιστοι να στήσουν την επόμενη κομπίνα τους και να κατακρεουργήσουν τις τσέπες του λαού, ζητώντας στο τέλος και τα ρέστα για την ψυχική οδύνη; Του αξίζει να βρίσκεται εκεί τη στιγμή που το δικαστικό κύκλωμα σαπίζει και οι διεφθαρμένοι δικαστές έχουν ξεπεράσει τα όρια κάθε προηγουμένου; Του αξίζει να βρίσκεται εκεί όταν δεν φτάνουν χιλιάδες Ουγκώ για να γράψουν στους "άθλιους" τη βρωμιά και την υποκρισία της πολιτικής; Του αξίζει να βρίσκεται εκεί όταν ο ελληνικός λαός εθελοτυφλεί μπροστά στην αναλγησία της πολιτικής; Του αξίζει να βρίσκεται εκεί και να κάνει παρέα στον κάθε ένα στυγνό εγκληματία του κόσμου μας; Του αξίζει;
Ένα παιδί ευαίσθητο...που έχουν καταπατηθεί όλα τα δικαιώματα του ως άνθρωπος επειδή έκανε ένα λάθος...και δεν το ξέρω ποιο είναι...ξέρετε γιατί; Γιατί ο Χρήστος φοβόταν. Φοβόταν πως αν μάθαιναν οι φύλακες ποιος έστειλε όλα αυτά στο "αλ τσαντίρι νιουζ" η ζωή του θα γινόταν χειρότερη...και η κόλαση θα ήταν παράδεισος γι αυτόν...

Πιάσε το χέρι μου και πάρε με απο δω...κόμπο τον κόμπο έχω υφάνει το σκοινί μου...
πιάσε το χέρι μου και πάρε με απο δω...κάποια βραδιά που θα κρεμάσω...
τη ζωή μου...

Για τον Χρήστο...και κάθε Χρήστο εκεί έξω...